Dementie-dilemma: écht contact beperkt zich niet tot praktische zorg

Op zeker moment raakt een dementie-patiënt letterlijk uitgepraat. Wie te maken heeft met een familielid of bekende die in een gevorderd stadium aan dementie lijdt, kent het dilemma: heeft mijn bezoek nog wel zin als je geen contact meer kunt maken? Verbale communicatie komt niet meer aan. Wat zou het mooi zijn als je daar toch persoonlijk contact als verdieping aan toe zou kunnen voegen …

Uit het rapport ‘Ouderen in verpleeghuizen en verzorgingshuizen’ dat het Sociaal en Cultureel Planbureau publiceerde blijkt dat 60% van de bewoners wekelijks bezocht wordt door familieleden. Maar wanneer hun dierbare niet meer in staat is tot communiceren, beperken de contactmomenten zich veelal tot de persoonlijke verzorging, een wandelingetje, vervoer, de was, boodschappen en/of de administratie doen.

Alleen met fysiek contact kom je nog in die kleine belevingswereld

Voor mensen met vergevorderde dementie bestaan telefoon en e-mail niet meer. Laat staan sociale media. Hun wereld is superklein en voelt al snel eenzaam. Lichamelijke aanraking is vaak nog de enige mogelijkheid om iemand in die kleine belevingswereld te ontmoeten. Maar niet iedereen is gewend om de ander gewoon te kussen, te knuffelen of te strelen. Of het voelt geforceerd, als eenrichtingsverkeer.

Spelen maakt aanraken makkelijker

Als praten niet meer mogelijk is, blijkt fysiek ‘spelen’ met een patiënt vaak een mooi en waardevol alternatief. Bijvoorbeeld door middel van een CRDL. Het is een ideaal hulpmiddel om een-op-een of met meer mensen samen écht contact te maken. De CRDL is een mooi, organisch vormgegeven houten voorwerp waar twee mensen hun hand op leggen. Door elkaar met de andere hand speels aan te tikken of te strelen activeer je voor de patiënt herkenbare geluiden of muziek uit de CRDL. Er ontstaat herkenning, aandacht en basale reactie. Vaak ook weer een glimlach. Onvergetelijke momenten.

Weer dichter bij elkaar

Op deze manier wordt het met een CRDL eenvoudig om een patiënt te bereiken in zijn eigen klein geworden belevingswereld. Aanraken wordt weer vanzelfsprekend en het speelse element van samen geluiden activeren brengt de patiënt en zijn familielid, bekende of verzorgende heel dicht bij elkaar. Letterlijk en figuurlijk. Het zijn onbetaalbare geluksmomentjes die je jezelf en de ander kunt schenken. Ongeacht welke persoonlijke of zorgrelatie je met de patiënt hebt.